kaskatı kesildim.taştan yapılmış bir heykelin soğukluğu üzerimdeki.kan,akışını yitirdi.tersten işliyor dengem;önce konuşup sonra düşünüyorum,önce yok olup sonra doğuyorum,önce hiç iken sonra hep oluyorum.bir ben oluyorum,hep yok oluyorum.bir kabusun en can alıcı yerinde uyanmak isteyipte uyanamıyorum.üzerimdeki karabasana daha sıkı sarılıyorum,yek vücut oluyorum.gözlerimi açabileceğim kadar açıyorum aydınlık için.gece çıplak,soğuk,ben şaşkın,kimsesiz,sessiz...


ne gece beni bırakıyor ne güneş bana doğuyor,şafak vaktinin huzursuz edici huzuru hakim olan...